Sepsa, czyli posocznica, nie jest chorobą lecz zespołem zaburzeń związanych z reakcją ogólnoustrojową na zakażenie jakimkolwiek patogenem. Tym patogenem może być bakteria, nawet fizjologiczna, wirus, grzyb czy pasożyt. Nie jest więc istotą pierwotne źródło zakażenia, lecz ogólna reakcja organizmu objawiająca się powikłaniami narządowymi.

Posocznica rozwija się szczególnie łatwo w pewnych kategoriach wiekowych. Zaliczają się tu dzieci, młodzież i osoby starsze, czyli ci którzy często mają obniżoną odporność organizmu .I to właśnie jest najbardziej istotne w rozwoju sepsy - brak odporności. Oczywiście pewne znaczenie może mieć także pierwotne źródło zakażenia. Ostatnio np. prawie całą winą za przypadki posocznicy obarcza się bakterie meningokokowe typu C jako szczególnie zjadliwe, ale przy sepsie trzeba być ostrożnym z jednoznacznymi ocenami, bo wywołać ją może bardzo wiele przyczyn, nawet najbardziej błahe z pozoru zakażenie, które u ludzi z prawidłową odpornością pozostać może prawie niezauważone.

Nie lekceważmy nawet z pozoru błahych objawów chorobowych, np. grypopodobnych. Udajmy się do naszego lekarza rodzinnego i zastosujmy do jego wskazań. Lekarze pierwszego kontaktu mają dużą praktykę w leczeniu zakażeń i nie zlekceważą objawów wskazujących na rozwijającą się sepsę. A zwracać uwagę powinni głównie na takie parametry: zwiększona temperatura ciała, zwiększona częstość tętna i oddechów. Warto także wykonać podstawowe badania laboratoryjne np. leukocytozę a w razie potrzeby także gazometrię krwi tętniczej.

Jeśli standardowe leczenie zaobserwowanych objawów chorobowych nie przyniesie pozytywnych rezultatów w stosownym czasie lub objawy w szybkim tempie będš się zaostrzać, to możemy podejrzewać, że mamy do czynienia z rozwijającą się sepsą. Wtedy bezzwłocznie należy skierować pacjenta do szpitala.