Warto wiedzieć

Dla Pacjenta

Rejestracja

Telefon: 81 854 63 84
Fax 81 854 46 85
Pracujemy Pn-Pt, 8-18

Współpraca

Statystyki

mod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_counter
Visitors Counter

Depresja PDF Drukuj Email

Choroba ta dotyka ludzi w różnym wieku, jednak w przypadku osób starszych bywa często lekceważona, traktowana jako jeden z objawów starzenia. Takie myślenie jest jednak błędne, gdyż wbrew powszechnej opinii depresję seniorów można i trzeba leczyć. W najbardziej potocznym znaczeniu depresja to stan ogólnego przygnębienia, zmęczenia. Depresja rozumiana jako choroba jest jednak dolegliwością bardzo złożoną. Nie sposób jednoznacznie opisać mechanizm jej rozwoju oraz przebieg.

Przyczyny:

Biorąc pod uwagę niejednorodność choroby trudno jednoznacznie określić jej przyczynę, nawet wśród naukowców nie ma zgodności w tej kwestii. Pewna grupa popiera tezę, iż chorobę wywołać może jeden czynnik np. stres (depresja psychogenna), uwarunkowania genetyczne, uwarunkowania biologiczne (depresja endogenna). Zdecydowanie lepiej udokumentowana jest teoria, według której na depresję skład się wiele połączonych ze sobą czynników. W przypadku depresji osób starszych jedną z przyczyn choroby może być pogorszenie się funkcjonowania mózgu, lub śmierć bliskich osób,

Czynniki ryzyka:

Wśród czynników sprzyjających rozwojowi depresji wymienia się:
- Trudne wydarzenia życiowe
- Przykre doświadczenia w dzieciństwie
- Predyspozycje genetyczne
- Osobowość charakteryzującą się nadwrażliwością, nieumiejętnością funkcjonowania w grupie, nadmierną potrzebą akceptacji ze strony otoczenia.

Objawy:

- Długotrwałe przygnębienie
- Apatia
- Wycofanie się z kontaktów towarzyskich
- Spowolnienie ruchowe
- Zaburzenia łaknienia
- Problemy ze snem
- Uczucie niepokoju
- Drażliwość

Z depresją osób starszych wiążą się często z urojenia wynikające z lęku przed chorobami charakterystycznymi dla tego wieku. Urojenia mogą być też zupełnie irracjonalne, często objawiają się one nadmiernym pobudzeniem ruchowym, lub zupełnie przeciwnie - apatią.

U chorych w podeszłym wieku obserwuje się często zespół zachowań określanych mianem zespołu Cotard?a na który składają się urojenia nicości - pacjent przekonany jest, iż zewnętrzny świat nie istnieje.

Diagnoza:

Do specyfiki depresji należy to, iż nie jest to choroba dająca się zdiagnozować na podstawie konkretnych pomiarów czy wyliczeń, pacjent przejawiający typowe dla choroby objawy powinien być obserwowany. Pomocna będzie też rozmowa z psychologiem, lub psychiatrą.

Trudności w zdiagnozowaniu depresji u starszych osób są często spowodowane również tym, iż cierpią oni na inne choroby somatyczne, których objawy mogą fałszować obraz.

Starsi pacjenci stają się z czasem coraz mniej sprawni intelektualnie, wykazują obojętność względem otoczenia. Otępienie będące konsekwencją depresji jest jednak stanem odwracalnym. 

Leczenie:

Depresja wieku starczego powinna być leczona przez psychiatrę, terapia farmakologiczna nie wystarczy. Terapia może zmierzać do zmiany w myśleniu i postrzeganiu świata - terapia poznawcza, lub do naprawy kontaktów z otoczeniem - terapia interpersonalna. W leczeniu depresji ważne jest zlikwidowanie jej przyczyn, a nie objawów zewnętrznych toteż nie należy ograniczać się do stosowania środków nasennych, czy uspokajających, lecz zgłosić się do lekarza.

Biorąc pod uwagę słabszą wydolność narządów takich jak wątroba, czy trzustka naukowcy opracowali lepiej przyswajalne leki antydepresyjne. W konsekwencji słabej kondycji narządów leki usuwane są z organizmu wolniej niż u ludzi młodych, dlatego zaleca się stosowanie mniejszych dawek. Unikać należy tzw. cholinolityków - leków antydepresyjnych, ubocznym skutkiem dziania których jest pogorszenie pamięci. Preparaty antydepresyjne powinny być tak dobrane, aby nie kolidowały z działaniem innych leków przyjmowanych przez pacjenta.

Trudna do przecenienia jest rola najbliższej rodziny chorego, dla którego wsparcie i poczucie bezpieczeństwa są bardzo ważne. Optymalnie jest, gdy pacjent ma zapewnioną opiekę domową, gdyż umieszczenie go w szpitalu w niektórych przypadkach może doprowadzić go nasilenia się objawów choroby.

Profilaktyka:

Higiena psychiczna rozumiana jako harmonijne współżycie z otoczeniem, unikanie stresujących sytuacji, umiejętność odnajdywania się w nowych sytuacjach, nie poddawanie się chwilowym trudnościom z pewnością pomaga w zachowaniu równowagi emocjonalnej, jednak nie gwarantuje uniknięcia chorób. 

W przypadku depresji związanej z wiekiem trudno mówić o profilaktyce, gdyż jej przyczyny bardzo często są niezależne od nas. 

Możemy natomiast otaczać opieką i wsparciem najbliższych nam starszych ludzi, aby nie czuli się osamotnieni i niezrozumiani.

oprac.: Marta Wasiak